Αγαπητέ/ή Ποιητή/ία, 
Σου γράφω στις 6 τα ξημερώματα, καθώς πίνω τον καφέ μου και χαζεύω τον κόκκινο ήλιο που αναδύεται σαν μέσα από τη θάλασσα. Είμαι στη βάρκα μου, ένα μίλι από τη στεριά, και ανάμεσα σε μένα και τον ήλιο απλώνεται μόνο το Αιγαίο πέλαγος.
Το να απολαμβάνω την ανατολή δεν είναι η κύρια δραστηριότητά μου· είναι η αλιεία. Οι στιγμές της ανατολής είναι στιγμές εκεχειρίας. Ακόμα κι αν περάσει κοπάδι δίπλα μου, θα συνεχίσω να πίνω τον καφέ μου, να κοιτάζω τον ήλιο και να σου γράφω. Λίγο αργότερα, επτά αγκίστρια δεμένα με αστραφτερά φτερά θα μου χαρίσουν τα πρώτα μου ψάρια. Είναι Ιούλιος και βρίσκομαι στα 25 μέτρα βάθος. Γνωρίζοντας καλά την περιοχή, ξέρω ότι τα ψάρια που θα πιαστούν στα αγκίστρια που θα σύρει η βάρκα μου θα είναι κολιοί ή δράκαινες.
Οι δράκαινες, όπως τις λέμε στην Ελλάδα, είναι εξαιρετικές για σούπα, αλλά και πολύ επικίνδυνες. Επτά αγκάθια — όσα και τα αγκίστρια μου — είναι γεμάτα δηλητήριο, έτοιμα να τρυπήσουν το χέρι σου αν, έστω και για μια στιγμή, είσαι απρόσεκτος στο πώς θα ξεαγκιστρώσεις το ψάρι. Ο πόνος από το δηλητήριο είναι πιο δυνατός κι από εκείνον της σφήκας ή του σκορπιού. Πολλοί ψαράδες έχουν χαλασμένο δέρμα ή ευαισθησία στα δάχτυλα για όλη τους τη ζωή μετά από ένα τέτοιο τσίμπημα. Δεν θεωρείσαι πραγματικός ψαράς εδώ, αν αυτό το δηλητήριο δεν έχει μπει κάποτε μέσα σου.
Το μόνο αντίδοτο για να μην λιποθυμήσεις από τον πόνο ή να μην μείνεις με μόνιμο κουσούρι είναι ο δεύτερος καφές που έχω στο θερμός μου. Αν όλα πάνε καλά, θα τον πιω στην επιστροφή προς τη στεριά· αν είμαι άτυχος, θα βουτήξω μέσα το χτυπημένο χέρι μου. Το αντίδοτο είναι η θερμοκρασία των 40 βαθμών, που αδρανοποιεί το δηλητήριο.
Στα χρόνια που πέρασαν, έχω γράψει περίπου 70 ποιήματα και έχω πιάσει 1.000 δράκαινες. Έχω εκδώσει 3 βιβλία και με έχουν χτυπήσει 2 δράκαινες. Αν νομίζεις πως τα ποιήματα γράφονται πιο δύσκολα από το να πιάνεις δράκαινες, έχεις δίκιο. Αλλά πότε ήταν η τελευταία φορά που ένα κακό ποίημα σε δηλητηρίασε ή έβαλε κάτι στο τραπέζι σου; Βλέπεις, ο κόσμος της θάλασσας είναι εξίσου συναρπαστικός, και η θάλασσα συγχωρεί. Η θάλασσα τα συγχωρεί όλα. Έτσι, τα ποιήματα άρχισαν να μου είναι όλο και λιγότερο απαραίτητα.
Γιατί όμως τα γράφω όλα αυτά σε σένα και όχι σε κάποιον/ια άλλον/η μεσογειακό/η αδελφό/ή; Χτες, στην παρέα μας εδώ, μιλήσαμε για τη δική σου περιοχή και για το πόσο γενναία πολέμησε τον φασισμό· για το πώς οι πρόγονοί σου έπρεπε να περάσουν τα Πυρηναία για να επιβιώσουν και να ξαναπολεμήσουν τα ναζιστικά όπλα λίγους μήνες αργότερα· για το πώς η δημοκρατική Ευρώπη φοβήθηκε στην πράξη την αυτοοργάνωση ενός λαού περισσότερο από τον Φράνκο, τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι.
Θα μου πεις, έχουν περάσει σχεδόν εκατό χρόνια από τότε. Ε, και; Στη θάλασσα, οι ιστορίες αυτού του κόσμου λέγονται κάθε μέρα, μαζί με μια δυνατή ρακή.
Εύχομαι να είσαι καλά, φίλε/η μου.
Μια αγκαλιά από την Ελλάδα,
Θάνος
Dear friend in Catalonia
Dear Poet,
I’m writing to you at six in the morning, as I sip my coffee and watch the red sun rise as if from within the sea.
I’m in my boat, one mile from shore, and between me and the sun lies nothing but the Aegean Sea.
Watching the sunrise is not my main activity — fishing is. But the moments of sunrise are moments of truce.
Even if a school of fish passes beside me, I’ll keep drinking my coffee, gazing at the sun, and writing to you.
A little later, seven hooks dressed with shiny feathers will bring me my first fish.
It’s July, and I’m fishing at a depth of 25 meters.
Knowing the area well, I know that the fish soon to be caught on the hooks trailing behind my boat will be mackerel or weeverfish — the Greeks call it drákaina, the “she-dragon” of the sea.
The drákaina is excellent for soup, but she is treacherous.
Seven spines — as many as my hooks — are filled with venom, ready to pierce your hand if, even for a moment, you are careless while unhooking her.
The pain from her sting is stronger than that of a wasp or a scorpion.
Many fishermen end up with damaged skin or lifelong sensitivity in the fingers she has claimed.
Here, you are not considered a real fisherman unless the drákaina’s venom has entered your blood at least once.
The only antidote to keep you from fainting from the pain — or carrying a lasting injury — is the second coffee I keep in my thermos.
If all goes well, I’ll drink it on my way back to shore. If I’m unlucky, I’ll plunge my stung hand into it.
The antidote lies in the temperature of 40°C, which neutralizes the venom.
Over the years, I’ve written about seventy poems and caught one thousand drákaines. I’ve published three books and been stung by two of them.
If you think writing poems is harder than catching drákaines, you’re right.
But when was the last time a bad poem poisoned you, or put food on your table?
You see, the world of the sea is equally captivating, and the sea forgives.
The sea forgives everything.
And so, poems have started to become less and less necessary to me.
But why do I write all this to you, and not to some other Mediterranean brother or a sister?
Yesterday, in our small gathering here, we spoke about your region and how bravely it fought against fascism — how your ancestors had to cross the Pyrenees to survive and then fight Nazi weapons again a few months later; how democratic Europe, in practice, feared the self-organization of a people more than it feared Franco, Hitler, and Mussolini.
You might say it’s been almost a hundred years since then.
So what?
Out at sea, the stories of this world are told every day, over a strong glass of raki.
I hope you are well, my friend.
A hug from Greece,
Thanos